Met de patiënten van Salud Mental op bezoek bij Hostal Marani

De afgelopen weken heb ik de werkjes van de patiënten, gemaakt in de werkplaats van Salud Mental, verzameld, uitgezocht, schoongemaakt en uiteindelijk in transparante zakjes verpakt. De patiënten worden in de werkplaats begeleid door Dina. Dina is student psychologie en werkt in de ochtenden in de werkplaats van Salud Mental. De patiënten zijn dol op haar. Dina heeft dan ook alle aandacht voor ‘haar’ patiënten.

In Hostal Marani heb ik een kleine presentatie ingericht zodat bezoekers van het Hostal zien hoe de patiënten in Salud Mental wonen en werken in de werkplaats ingericht en gefinancierd door stichting HoPe.

Stichting HoPe, dat staat voor Holland Peru is opgericht door Walter Meekes en Tineke Griffioen.

Tineke runt inmiddels Hostal Marani waar gasten kennis kunnen maken met het werk van HoPe.

Stichting HoPe heeft programma’s in de bergen en in de sloppenwijken van Cusco. Samen met de bevolking hebben zij al enorm veel voor elkaar gekregen. Zo legden ze riolering aan in de sloppenwijken, zetten een brandwondencentrum in het ziekenhuis op poten en bouwden al meer dan 50 scholen waaronder een technische school en een middelbare school. Dit alles onder het motto “nooit voor de mensen maar altijd met de mensen”.

Verleden week heeft een groep van 15 patiënten het Hostal bezocht om de presentatie te bekijken.

Wat een ervaring! Even alles vergeten en van de korte vrijheid genieten.

Voordat we met de patiënten op pad kunnen, moet er toestemming gegeven worden door de directora…voor iedere patiënt. De patiënten moeten gewassen zijn en schonen kleding dragen; Anders moeten ze zich omkleden en het trainingspak van Salud Mental aan. Niet alle patiënten hebben schoenen maar gelukkig staat er in de werkplaats een doos met oude schoenen en pantoffels. Mijn idee is om voor alle patiënten de traditionele slippers van autobanden aan te schaffen zodat de patiënten makkelijker mee kunnen op pad kunnen maar ook binnen het centrum niet op blote voeten lopen…op de betonnen vloer.

Toen we eindelijk zo ver waren bleek er geen auto beschikbaar om ons te vervoeren. Typisch Peru. In organiseren blinkt men hier niet uit. Maar goed…met vier taxi’s en drie begeleiders op 15 personen zijn we op pad gegaan. Op Plaza San Blas hebben we op elkaar gewacht. Ik vind het heerlijk om de mensen te zien genieten van kleine dingen: even rustig in de zon zitten naast de fontein, de omgeving en mensen bekijken, beetje rond lopen en toen de groep compleet was op naar het Hostal. Na de taart en prik hebben we samen gezongen en gedanst en de presentatie en foto’s bekeken. De patiënten waren zo trots!

Na een heerlijke ochtend zijn we rond 12.30 uur weer richting Salud Mental gereisd. Eenmaal binnen bleken we Valentin te missen. Wat een ramp. Alles en iedereen in rep en roer. Valentin is nog steeds niet terug.

Categorie: Blogs - geschreven door Lisette op 21 juli 2010 om 01:53